Şehirler arası yolculuk yapmayı, çocukluğumdan beri çok sevmişimdir. Hayat bana şehirler arası yolculuk gibi geliyor. Sürekli hareket halindesinizdir ve camdan dışarı baktığınızda hemen hemen aynı görüntü görmüş sayılırsınız. Sonra bir anda tüm o sıradanlığın ve aynılığın içinden sizi çekip çıkaran farklı bir şey görmüşsünüzdür. Yol boyunca uzayıp giden evler yerine, yemyeşil, huzurlu bir ortam görürsünüz. Kendinizi bir an orda olmanın ne güzel olacağını hayal edersiniz.

Bu ; kimi zaman bir başarının, kimi zaman bir kavuşmanın, kimi zamanda yeni insanlarla tanışmak gibidir.
Sonra o huzurlu yerden geçtiğinizi fark ettiğiniz sırada, varacağınız noktaya gelmişsinizdir. Demem o ki yolun başı da sonu da bellidir aslında. Bu yüzden, önemli olan yolculuk sırasındaki güzellikleri fark etme ve o güzel anların, anıya dönüştürmeden önce güzelliklerin tadını çıkarabilmektedir.

Hayatta da güzellikler size yakın gözükür ama oraya varmak için yolu kat etmeniz gerekir. Hayatınızdaki güzelliklere varmanız için emek vermeniz gerekir. Verilen emek için belki çok yorulacaksınız, engebeli yollar sizi karşılayacaktır ama bir şekilde gerçekten istiyor ve o şey için uğraşıyorsanız yolunuz size asfalt olur ve zorlukların sonunda güzelliklere varırsınız.

Ataol Behramoğlu’nun bir şiirini paylaşmak isterim ;

Bir yolculuktu bu ve yolun sonunda
Ulaşmak istediğim kendimdi
Yalnızlığımın parmak izlerini
Bırakarak geçtiğim yollara
İçimde gitmek mi kalmak mı duygusu
Tenin seslenirken tenime
Ve çekerken beni derinliklerine
Gözlerinin yeşil uçurumu
Yürürdüm aşarak bütün engelleri
Gökyüzü çıldırtan maviliğini
Ve yaz hüzünler biriktirirken
Yürüdüm ölümsüz, büyük bir sabaha
O çocuk düşü bir kez daha
Başlasın diye yeniden

instagram : ilaydakardas3