Derin düşüncelere dalmışken birden irkildim düşüncelerin safhasında. Kaldım öylece çaresiz, öylece düşüncesiz. İnsanlara sığındım, sordum durdum. Bu hiddetli bakışların sebebi nedir diye.
Sustular!
Sessizliği ana dilleri gibi benimsemişçesine sustular. Kaldım yine öylece sessiz boğumların içinde. Yine çaresizim yine kimsesiz.
Biliyordum vardı benim dermanım bir yerlerde, ama nerede?
Gözüme kapkara gökyüzünü aydınlatan küçücük yıldızlar ilişti. Boğazıma kadar umuda battım o an.
Koca karanlığı aydınlatan, yıldızlara güç veren biri olmalıydı. Zifiri karanlığa bürünmüş kalbime aydınlığı getirecek biri.
Kimdi o sevgili.
Gözüme ilişenler çok ya bu boşlukta,
Birden köşede biyerde öylece duran bir kutu ilişti açtım ki bir seccade. İçimi kaplayan hüzün yerini huzura bıraktı birden.
Yıllardır kılmadığım, ama kılmam gereken, 5 vakti de farz olan namaz geldi aklıma.Tüm dertlerimi de alıp yanıma Rabbimin huzuruna çıktım. Huzurla döndüm. Yıldızların kapkara gökyüzünü aydınlatma kudretini o an anladım ve sustum. Tebessüm edebildim sadece. Gerçek olandan kaçıpta karamsarlığa sığınan bizlermişiz meğer. İçten edilen bir duaya sığdırılmış o kadar çok umut var ki.
Seni sen yapan duyguların bu kadar yorulmamalı. Zihnini aç, kalbini sürükle bulutlara. Uzaklaşma, sığınma duvar diplerine. Bir yerlerde seni bekleyen bir seccaden olabilir. Rabbin seni bekliyor olabilir. Şu an hangi durumdasın bak Bi. Bir alımlık nefese bile muhtaç kalmaktan korkmuyor musun!
Neyi erteliyorsun?
Neye güvenerek erteliyorsun?
Bir saniye sonranın garantisini kim verebilir sana.
Hadi kendini kendine getir de kalk.
Kalk ta hüzün değil dua biriktir.
Huzur biriktir.
Huzura huzurlu bir şekilde yürü.
İnan bana çok uzak değil.
Gözlerini iliştir sende en güzel olana.
Farzı tarz haline dönüştürme.
Dualarda buluşalım mı ne dersin :)
Ben bekliyorum hadi gel..


Sevgiyle kalın..


-Şevval Çetinkaya-