Sanki her sabah umutsuzluğa açılıyor gözler
Önümüzde koca bir duvar ve bir küçük pencere
o küçücük pencereden seyrediyoruz sessizce ,
sessizleşen hayatı ..


Uzayıp gidiyor boş caddeler sokaklar
hic bu kadar hüzünle gelmemişti kanı kaynatan bahar .

Elimiz kolumuz böylesi bağlanmamıştı ,
kim tutardı ki bizi..!


Öyle bir bağlandık ki görünmez kalın bir urgan sarıyor bedenlerimizi
açamıyoruz kollarımızı
bize koşan mutluluk yok oldu birden


O küçük adımların yankısı var kulaklarda sarılamıyoruz sevdiklerimize eskisi gibi
en az büyüklerimiz kadar yalnızlaştık.

Hani her bayram ekranlarda bir kutu lokum elde bekleyen anne-babalara benzedik hepimiz
Acaba bu bir ders mi bizlere
Gel de düşünme...!



Oysa hiç bir yasak bu kadar etkili olmamıştır eminim hayatlarımızda

KORKU
Zarar verme ve zarar görme korkusu

Korkunun zaferi bu ..

Hep birlikte aşacağız bu zor günleri
sarılamasak da konuşabiliyorken konuşacağız
İçimizi dökeceğiz bir bir sevdiklerimize
belki hiç olmadığımız kadar cesaret yüklenecek yürekler

Emin olun sevgi ayakta tutacak bizi
en kuvvetli antibiyotik den daha çok etkili
vitamin gibi

Panzehiri SEVGİ
sevgiyle direneceğiz
Ve hepimiz mavi bir umut bırakacağız güne


Çoğalacak umutlar git gide
teslim olmak yok adı batasıca
Corona vürüs’e






#CananEren
20Mart2020/Balıkesir