Birgün otobüs durağına doğru yürümekteyim. Kulağımda kulaklık ve en sevdiğim şarkı çalıyor. Insanlar doluşmuş bekliyorlar . Kimisi öğrenci kimisi emekli kimisi genc kimisi anne . En ortalardan bir yere oturdum. Cam kenarı ve hareket etmeye başladı otobüs. Yanımda oturan genç bir kadın bana bakıp tebessüm etti aceba beni birine benzetmiş olabilir miydi çünkü siması ni ilk defa görmüştüm. Derken bende tebessum ettim. Sonra ne mı oldu buraya kadar okumanınızın sonunda böyle şafşafli bir final bekliyor olmasını umuyor gibisiniz . Öyle hissediyoum. Ama üzülmeyin geliyor. Ne mi oldu ? bana bakıp tebessüm eden kadın birden yere yığıldı ve çırpınışı gözlerimin önünde hâlâ . Herkes panik içinde yardım için genç kadının yanına koştular ben kaldım öylece en kötü huyum bu olsa gerek ben birşey yapamam böyle durumlarda. Kitlendim kaldım . Sonra zaten kadını apar topar indiriler otobüs devam etti güzergahında. Ben ne mı öğrendim bu durumdan . Birgün öyle bir zaman gelirki hiç tanımadığın birne bile son defa tebessüm etmiş olabiliriz. Son defa. Son bir eda. Son kez. Ne acı . Ve zaman duraklarda durmayan , pili bitmeyen , sabitlenemeyen birşey. Zaman dili olmayan bir geveze. Hiç susmayan bir dilsiz. Hiç düşünemeyen bir bencil. Sevgisiz bir sevgili. Özlenmeyen bir aşık. Gerisini sen düşün. Düşün ve yasa. Nefes nefese yaşa...
Sevgiler gül.