Bu aralar hiç iyi değilim;
Sensizliğin ertesinde ölümü andırıyor
her bir sokak,
Mısralar intihar kokarken gönlü
yaralı kırık kalemimde,
Zülüflerine solan aşkımı bahşettim
engin denizlerin medcezirinde,
Ah, yürek yakanım Ah!
Neden yerini bıraktın fırtınalara,
Ki sen başıma gelen en güzel doğal afetimdin,
Sen, bulutlardan yüreğime düşen
bir yağmur damlası,
Kışın ortasında donan umut kırıntılarım,
İlkbaharın zemherisinde göçüp giden
feryadım, figanım,
Haziran’ın enkazından üşüyen yalnızlığım,
Ekim’in asık hüznüne bel bağladığım,
Ve hep bekledim, belki gelip
tebessümünü serersin dilsizliğime,
Gelmedin ve ayrılıklarla doldu
buğulanan gözlerim,
Ah ,bir kussam içimde biriktirdiklerimi !
Huzursuzluklarımla örersin ruhunun
boşluğundaki sızlayan yaranın lekelerini,
Sevdanın yelleriyle tutunurken uçsuz
bucaksız dallarına ,
Ömrüme ‘Sen ‘ ekini nakşettim ,
Satırlarımın kırgınlığı geçmesin cennet
misali incinen yüzüne ,
Ah ,gecelerime zehrini akıtan kadın!
Bu aralar hiç iyi değilim;
Patlarken içimde sevda kıvılcımların,
Gururuna yenik düşüp eriyen
gülün efkarını hırçın rüzgara meylettim,
Yorgun Şairin pişmanlığını dillendiren
sağırsız kulaklarına...

(13.03.2016 Yüksekova’ma İthafen)