Savaşların ortasında masum bir çocuk yüzüydüm!
Kimliksiz ırksız ve cinsiyetsiz ölmeliydim küçük bedenime bile bakmadan vurulmalıydım ya da örseletilip sağdan sola fırlatılmalıydım! Düşman postallarının altında can vermek mi yazılmıştı anlıma ,güzel günler göremeyecek miydi gözlerim, hani yaşıtlarım gibi parklarda bahçelerde oynayamayacak mıydım neden hep ıslaktı gözlerim gördüğüm her yüzde korku tuttuğum her el titrek olmak zorunda mıydı günaydın demek zorunda mıydım her sabah kafamın üzerinde patlayan bombalara?
Anne suçum ne? ya da suçum neydi benim?

Ben ne yapmış olabilirdim ki ne yapmış? Önce evimizi taradılar sonra beni kolumdan tutup demir bir kafese hapsettiler sonra bir bir sevdiklerimi gözlerimin önünde vahşice öldürdüler gözlerinden nefret damlayan insanlar aldılar beni saçlarımı kazıdılar saçlarım yerlere dökülürken aktı gözümden yaşlar senin o öpmelere doyamadığın
saçlarım anne yeniden çıkar değil mi?

Acımadılar vurdular kırdılar o incecik kemiklerimi yerlerde sürüdüler o minicik bedenimi kumla taşla parçalandı ayaklarım dinmedi öfkeleri bilendikçe bilendiler sonra soğuktan demir bir şeyi yüzümde hissettim gözlerimi bile açmaya mecalim yoktu evet o alet silahtı beynime doğrulmuş!

Anne çocukları küçük kurşunlarla vururlar değil mi?
Anne neden sustun neden ağzından kan geliyor beynimdeki bu acıda neyin nesi gücüm yok anne gücüm yok benim de ağzımdan kan geliyor anne! Aç kollarını vuruldum anne vuruldum hem de kocaman bir kurşunla...