Şehitler var bir kaç tane! Sehitleri analara sorun. Doğduğunda ezanla adını koydular, adı şehit değildi. Ahmet, Mehmet, dedesinin adı olsun. Yusuf olsun, yada dayısının ismi olsun, Tamer olsun dediler. Doğdu diye kurban kestiler, mevlutler okuttular. Anası ninniler söyledi uyusun diye. Büyüsünde evladının mürvetini görsün diye. Sehit mi? Hiç aklından geçirmediği bir isim idi... Okuyacak, asker çağına gelecekti. Yiğit oğlu askere yollayacaktı. Her ana gibi mert, gururlu oğlum asker diyecekdi. Sehit hiç aklından geçmemişti! Onun adı Murat dı, muradına erecekti, sevdiği kızla evlendirecekti her ana gibi. Mutlu yuvaları, boy boy yavruları olacaktı, sınır dışına gidip başkasının vatanı için savaşacaktı da. Ben duymadım sağır mıydım? Kadere bak kör olmuşum da doğduğunda alın yazısını görmedim. Oysa analar duyar, görürde! Ben neden Kemal’in alın yazısını görmedim? Neden isminin şehit olduğunu duymadım? Oysa şimdi biri geldi oğlun şehit diye fısıldadı kulagima! Duydum! Yanlış mı koydum adını ben yoksa? Yavrum... Gözlerim döndü, buz kestim. Kuzum bunca yıl kara gözlerini görürdüm yok artik onlar. Senin ismin şehit değil, Cemal yavrum. Cemal diyince efendim ana derdin, şimdi sesleniyorum sesim kısıldı duyuramıyorum, gözlerim buz kesti! Yavrum, yavrum sonsuza kadar kucağım boş boynum büküldü adın şehit oldu. sıcacık sarılmana hasret
kalacagim. Nasıl yavrum nasıl??? Gurbet meleği

Çok çok üzgünüm Melek kılıç