kahkaha atarak gözlerimin düşünü izliyorum sokağın hemen altında bir kedi gülüyor bir ağaç göz yaşını döktüğü çukurda ölürken bile gülüyorum


içim içimden çıkmış her yer kan tanesi bir kuş konmuş yanaklarımın emzirdiği yaşlarıma , bir de yağmuru özleyen rüzgar var yanımda



mutluyum karnım aç değil umut denen sevgiyi benden önce gömdüm keşke diyorum arkanda ağlayan bir çift göz bebeği olsa neden mi hiç sevilmediğimi tahammül edemiyorum son nefesimde beyaz ışık yok bilirim


çünkü hep yalnızdım yanıldım ama kızmıyorum bir hiç neden üzülsün ki gülerek hayata küfür ederek kendime hep bana kızıyorum ne yorgundum nede pahalı bir ruhum vardı nede aç bir yalnızlığı seçtim


bundan hep ölüm güzelliği ama neden diye sormuyorum çünkü korkmuyorum hiç kimseden nede yarım yaşamaktan ne ölümün soğukluğundan hep yalnızdım azcık mutlu ve çok yıkık


tanrının güzelliği yetmemiş kaderime
o ölsün benim yerime çok severdim oysaki yarattığı güzel kadınları o ölmez ki gözükmüyor sadece dokunuyor


kaybettikçe tanrı bir çizik daha attı yüzüme sonra
büyüdün dedi çocuktu oysaki düşüm ve yalanlarım...