Unutmak istediğim bazı şeyler var. Onun gülüşü, beni sevmeyişi, bana değersiz hissettirmesi, onun yüzünden başkasının koluna itmesi, başkasının yanındayken onu düşünmem, hem onu aldatıyor gibi hissetmem hem de yanımdakine haksızlık yapmam… Bunlar sadece-bir kaçı. Fakat benim asıl unutmak istediğim şey; kendim. Ben o kadar benimleyim ki artık dayanamıyorum. Hiç tatmadığım tatlar, hissetmediğim duygular ıstırap oluyor. Benim yaptığım her işin içinde kendimin olması fazla geliyor. Ne yapsam kaçamıyorum kendimden. Sanırım kendimden en çok geçen gece nefret ettim. Dostumu kaybettiğimi, aşkımın fazla geldiğini, kimsenin beni sevmediğini fark ettim. Kendimi sevmediğimi fark ettim. Kendimi sevmeyişim canımı yaktı. Bunu umursamam gözlerimi yaşarttı. Yanaklarımdaki makyaj gözyaşlarımla silindi. Yolda yürürken insanların bakışları korkuttu. Nikotin ciğerlerimi yaktı. İçimin acısı ilk kez (sanırım aynı zamanda son kez) tanrı ile konuşmamı sağladı. Ve ebediyen tanrıya inanmamam gerektiğini gösterdi. O kadar berbat bir geceydi ki, benliğimden şüphelendim. Üstelik ertesi sabah da bir o kadar berbattı, yataktan çıkamadım. Tüm gün gözlerimin şişkinliğini görmemek için aynaya bakmadım. Sonunda ise yanımda ne aşkımı, ne dostumu, ne tanrıyı göremedim. Üstelik birisi dahi olsa sonsuza kadar seveceğime yemin etmiştim. Kaçmaya çalıştığım, nefret ettiğim, ‘ben’ vardı sadece yanımda. Kafam daha dumanlı, önümü göremiyorum. Eminim ki ruhumda asla kapanmayacak bir yara daha açıldı. Beni intihara götürecek cinsten.