Yolumuza çıkan taşları atlayarak mı geçtik? Yoksa temizleyerek mi?

Duygularımızı yaşarken adaletli miydik?

Verdiğimizden fazlasını mı istedik hep?

Kızgınlığımız, sevincimiz yerli yerinde miydi?

Anlatmak istediğimizi , anlatabilme becerisine sahip miyiz?

Ya da anlatmaktan vazgeçip, anlaşılalım diye mi bekliyoruz?

Yaşanılması gereken şu kısa ömrü, adam gibi yaşamayı öğrendik mi?

Bilmiyorsak da öğrenmeye çalıştık mı?

İşte buna benzer bir sürü sorular var kendime, kendimce cevaplanmasını istediğim!
Bazen verdiğim cevaplarda hüsran yaşıyorsam da,hayat bu işte ;ne sorular biter ne de cevapları .’Boş ver’ diye de kendimi kolaya kaçarak avuttuğum da oluyor.

Uzaktaki güle ulaşmak isterken,bastığımız yerdeki kır çiçeklerini görmediğimizi, ezip geçtiğimizi de biliyorum. Oysa ;o kır çiçekleri emeksiz, karşılıksız bitivermiştir oracıkta.Bir durup onların da farkına vararak yürümeyi bir öğrensek ,sanırım bu sorular belki de bu kadar olmazdı hayatımızda. Hep fazlaya gözümüzü dikerek mutsuzluğumuzu kendi ellerimizle mi hazırlıyoruz ne?

Yıllarla tanışıklığım arttıkça ; hoşgörüsü ,sevgisi çoğalan,barıştan yana sertliği yumuşayan bir kalple, sona yaklaştığımı biliyorum bir de .Bir şey daha var ki beni ayakta tutan ;Allah’a yürekten olan inancımdır! Bu her şeyin üstünde ve beni sakinleştirerek tevekküllü kul edenin de bu olduğudur.Bu inancın gücü olmasaydı kendime verdiğim cevaplar boşlukta kaldığında bendeki benle ,ben bu kadar cesaretli ve güçlü olamazdım . ’İnanmak yolun yarısını aşmak demektir !’diyerek de karanlığıma ışık yakamazdım.

2006 Gülden Işık