Göğüs kafesinin en solunda,
Küçücük etten bir organda gözlerimi açtım dünyaya!
O her kasıldığında bende acıdım!
Bazen yerimi yadırgadım sağa sola dönmeye başladım.
Ben her döndüğümde o içinde bulunduğum beden acıyordu.
Benden nefret bile ettiğini düşünmeye başladım.
Artık solunda yerim yoktu ve ağlamaya başladım.

Ben ağladıkça kırmızı bir sıvı akıyordu gözlerimden
Ve benden akan o sıvıya inat tuzlu ve beyaz bir sıvı akıtıyordu içinde konakladığım bedenin göz bebekleri,

Vakit gitme vaktiydi!
Tam gidecektim ki kuruduğumu kabuk bağladığımı farkkettim !
Artık her şeyi kafasına takmıyordu içinde bulunduğum bedenin sahibi.
Gülüyor eğleniyordu.
Oysa ben yavaş yavaş ölüyordum!

Hayat güzeldi yaşamak ta öyle ve ölmesine izin veremezdim varlığımın.
İçimdeki savaşta vicdanım galip gelmiş ve ölmeye razı olmuştum !




Taki o ana kadar içinde nefes aldığım bedenin sahibi sular seller gibi ağlamaya başlamıştı. Neydi onu bu derecede etkileyen? yavaşça beyninin labirentlerine giderken onun elinde bir mektup okuduğunu gördüm, evet duygulanmıştı ağlıyordu!

Bende daha fazla tepkisiz kalamazdım ağladım...
Attı kabuğum yine, yine o kırmızı sıvı akmaya başladı. o kadar çok canım acıyordu ki bantlarda fayda etmez, ilaçlar çare olmaz duruma gelmişti....

Adsızdım, bir bedenin içinde yaşamak zorundaydım!
Neydi adım? neden kendime isimler bulma çabasına girdim. Mutluluk dedim önce hayır o kanatmazdı...
Sonra acı dedim zaten o benim kahvaltımdı.
Uykuya daldım,

uyandığımda bir hastane odasındaydım ve başında ışıklı yuvarlak olan beyaz önlüklü birinin avuçlarında çok yavaş atıyordu kalbim!
Beni bir yerlere götürüyordu! hayır gitmek istemiyordum sonra beni pis kokulu bir beze gelişi güzel sardılar her yer kan olmuştu doktorların üstü başı ve beni sardıkları o kokulu bez kan revan içindeydim
...

İçeri yanıma bir doktor daha geldi – hadi dedi hastaya müjdeyi sen ver yarasından kurtuldu artık o yara! kanayamaz aldık o yarayı.
Ne yani o yara ben miydim?
Her gün kurtulmak istediği canını acıtan yara...

Evet yara da olsa bir adım vardı ama ölüyordum. Son kez baktım içinden çıktığım bedene; keşke dedim dilim olsaydı keşke ....
-Özür dilerim küçük kız özür dilerim!
Ve yavaşça karardı her yer ben öldüm