Her insanın savaşmak zorunda kaldığı sorunları vardır. Kiminin sevgilisi, kiminin ailesi, kiminin iş hayatı, kiminin arkadaşlıklarıyla başa çıkmak zorunda kaldığı meseleleri vardır. Hepimiz farklı konularda boğuşurken buluruz kendimizi ve yine farklı yollar bularak ayağa kalkmaya çalışırız. Kimi o sorunların enkazında kalırken, kimi ne kadar hasar görse de kalkar yerinden.

Her insanın baharı da karanlığı da hayatındaki insanlar. Değer verdiğimiz ve en çok sevdiğimiz insanlardan sınanmaz mıyız daha çok? Peki neden? Değer bilmek ve sevilmek o kadar güzelken, neden insanlar kıymet bilmez bir hala dönüşür ki? Kimi umutla yeşertirken sevdiklerini, kimi korkardı yeşertmeye çalıştığı canın solmasından. En önemlisi sizce ne peki? Beraber karanlıkta savaşmak mı? yoksa bahar açtığınız insanının yeşerttiğiniz çiçekleri solmasına izin vermek mi? Kısaca, onarmak mı, kendinizi yıkmalarına izin vermek mi? Siz hangisisiniz? Sizi seven insanların verdiği emeklerine nankörlük edip, onları yıkmaya çalışan mı? Yoksa yıkmalarına engel olmak mı?

Kim olursa olsun, ister sevgiliniz, ister aileniz, isterse de arkadaşlarınız. Kimse için dibe batmaya çalışmayın. Kimse için de canınızı dişine takıp çabalamayın. Size ne kadar veriliyorsa, o kadar verin ki başınıza çıkmasınlar. İnsanlara ne verirseniz daha fazlasını isterler çünkü doyumsuzlar. Elindekinin kıymetini ancak o şey kalmadığında anlarlar, yani siz onların hayatından çıkarken fark ederler sizi, geç olur. Gitmesi gereken gider, kalan da yaptıklarıyla baş başa kalır.

Birini kırmak da yıkmak da tek bir söze bakar. Farkında değil insanlar, kimin hangi sözde kendini diplerde bulacağının. İnsanları beğenmek zorunda değilsiniz, sevmek zorunda da değilsiniz. Ama saygı duymak zorundasınız. Sizin o enkaz yarattığınız insanların haline gün gelir size de başkası enkaz yarattığında anlarsınız. Eden bulur, herkes yaşattığını yaşar elbet. O yüzden insanlara kötü söz söylemeden önce kendiniz bir düşünün başkası size bu şekilde söylese nasıl hissedersiniz?

Bir şeyin kıymetini onu kaybettikten sonra değil, kaybetmeden anlayın. Bazı şeyler için çok geç olabilir. Kimse de geri dönüşü olmayan izler bırakmayın, sizin o bıraktığınız izleri başkası siler de, siz vicdanen kendinizi nasıl temizlersiniz?

Şair Limi’nin bir şiirini bırakmak istiyorum;
Seni hiç üzmek istemedim
Hüzünlü,yüreğim acı doluyken bile
Nasıl ki kırda çiçekleri koklarken
Mutluluk duyuyorsa insan
Sen olduğun zamanlar
Senle
Yanıbaşımdayken
Kırda çiçekler arasındayım
İnsan çiçekleri üzebilir mi
İnsan
Andığında ismini,düşündüğünde
Yüreği yerinde duramıyorsa
Yüreğinin sesini duyabiliyorsa ta kulaklarında
O an yanında,yanıbaşında olmayı
İstiyorsa ta yürekten
Onu üzebilir mi
Hiç kimseyi hissetmedim bahar çiçeğim
Seni hissettiğim kadar
Koklamak istiyorum doyuncaya kadar ama
İncinirsin diye korkuyorum
Çünkü seni seviyorum