DEMLEYİN ÇAYLARI KEYİFLE İÇİN





Bu günlerde ölümü aklımdan atamıyorum. Yaşım gereği sanırım. Her nedense rüyalarımda da hep ölmüş yakınlarımı görüyorum. Birlikte yeni evlere taşınıyoruz. Evleri temizliyoruz. Ancak evlerin bir tarafı daha bitmemiş, inşaat halinde. Hemen hemen her gece aynı tarz rüyalar. Sıkıntıyla uyanıyorum. Aslında ölmekten değil, ölememekten korkarım.

Dün akşam evde yemek olmasına rağmen pide siparişi verdim. Evim yokuşun en tepesinde, hava soğuk mu soğuk. Her yer buz kesmiş. Siparişim gecikince pencerede beklemeye başladım. O anda bir motosiklete, buzda kayan bir araba öyle bir çarptı ki motosikletteki delikanlı havaya fırladı ve hızla yere vurdu.

-Allahım, bu bana pide getirecek çocuk mu acaba?
-Neden bu havada sipariş verdim?
-Evdeki yemeği yesem olmazımıydı?
-Şimdi bu suçluluk duygusuyla nasıl baş edeceksin derken, kapım çaldı ve kurye pidemi getirdi. Delikanlıyı bir öpmediğim kaldı. Yüklü bir bahşişle onu uğurladım. Sonra kafama dank etti. Evet bana pide getiren genç ölmemişti ama, başka bir genç ölmüştü. Kim bilir hangi annenin kuzusu idi. Eve üç kuruş para götürmek için bulabildiği tek işde, buz kesmiş havada çalışıyordu. Kim bilir gelecekle ilgili ne hayalleri vardı. Pidemi yiyemedim. Köşeme çekilip kaldım. Sıcacık evde buz kestim.

Evet bu günlerde ölümü aklımdan atamıyorum. Depremde ölümler, Çığ düşmesinde ölümler, onlarca şehitler. Hele hele şehitler. Cenaze merasiminde cemaate üç kere ;

-Hakkınızı helâl ettiniz mi diye sorarlar ya,

Ben şehitlere soruyorum;

Hakkınızı helal ettiniz mi?
Hakkınızı helal ettiniz mi?
Hakkınızı helal ettiniz mi?

Annem bir zamanlar derdi ki;

‘’Yaşlılar sıra sıra, gençler ara sıra ölür ‘’

Şimdi ise;

‘’GENÇLER SIRA SIRA, YAŞLILAR ARA SIRA’’ ÖLÜYOR.

Bu günlerde ölümü aklımdan atamıyorum.

AYTEN TEKİN