Sana aşık olduğum zaman ne kadar gülünç bir duruma düştüğümü anlamıştım. Çünkü aptal bir aşık gibiydim. Elimin ayağımın birbirine dolanması, kalp ritimlerimin aniden hızlanması ve telaşlı bir biçimde yerimde duramamam hep seni gördüğüm zamanlarda olurdu. Ben ki ne kadar aşıktımsa sana, o kadar deliydim işte. Seni sevmek çılgınlıktı belki de. Ama ben bir devrim yazdım kendi kendime. Gözlerinin gülüşüne ve ses tonuna her zaman yeniliyordum. Şimdi seni yeniden görecek olsam, hiç düşünmeden yine yenilirdim belki de gözlerine. Yine.
Bağışla, içinden çıkamayacağım işlere kalkıştım. Seni sevmek gibi, delice hallere bulaştım. Yandım, yanıldım, yaralandım. Yine de sana hep yakındım. Ben seni yüreğimde taşıdım. Sen bana yâr olmadın, yara da olmadın. Sen bana ulaşılmaz bir cennet oldun. Sen benim sevdam oldun.
Sende biliyorsun.
Sen benim, sevdiğim kadar güzeldin.
Çünkü ben seni, hep güzel sevdim.