Bilgisayar masası… Üzerinde ekran… Ekranın arkasından gelen heyecanlı çocuk sesi “Yıkık binaya girdiler. Çevresinden dolaş.” Renkli ekran ışıklarının dans ettiği yüz… Sağa sola mekik dokuyan gözler…

Koridorda elinde bir bardak sütle orta yaşlı kadın yürüyordu. Sağ tarafında salon kapısından aydınlık koridor duvarına vurmuştu. Kadın kapıya doğru her adım atışında içeriden spikerin sesi artarak duyuluyordu. “Çinin tüm illerinde CORONA virüsü tespit edildi. Halk sokağa çıkmıyor,” Kadın kapıyı geçtiğinde spikerin sesi her adımıyla duyulmaz oldu. Köşeyi döndü. Kapısı açık çocuk odası…

Çocuk kulaklık mikrofonunu dudaklarına yapıştırdı. “Neee! Çıkacak zaman mı şimdi!” Kulaklıktan duyulan diğer çocuğun kısık sesi “Babam çağırıyor. Proje ödevini yapacağız.” Klavyeye çarpılan kulaklık… Kıpırdayan dudaklar, duyuldu duyulacak “Keşke virüs buraya da gelse.” Kadın bardağı masaya bıraktı. Çocuğun keyfi kaçmış, üzgün kalktı. Kadının yanından geçti. “Oğlum ne oldu?” “Yok bir şey.”