Yazın ortasındaki çöl gibi kurak düştü içimdeki hayaller, kışın ortasında bir kuş kadar perişan duygularım, sonbaharda düşmeyi bekleyen yaprak misali sonundayım yolun. Hayallerim artık bir şarkıdaki ritmin bozulduğu yerdeler. Toparlanamıyorlar ve kulağımı tırmalayan ses oldular sadece. Onları kale almıyorum çünkü artık sadece vızıltı oldular. Artık yolundan sapmış şarkının bitmesini istediğim gibi yalvarıyorum hayallerime bitsinler diye zira hayallerim artık benim sonunu mutluya bağlayamadığım hikayelerim. Yoksunum artık onlardan. Ve de duygularım… Duygularım akıp gittiler içimden. Dışarıya akıtamadığım yaşlar içimde duygularımı alıp götürdüler. Dışarıya çıkamayan her damla içimde duygularımı sildi, temizledi. Ağzımı sıkı sıkıya kapatıp söyleyemediğim her söz içimde karanlık oldu göremez oldum içimdeki duygularımı. Hissedemez oldum belki. Atamadığım her çığlık içimde koptu gitti duygularımı ezdi. Ve ben son bir kez rüzgarın esmesini kurumuş ruhumu sonbahardaki yaprak misali toprağa düşürmesini bekliyorum. Böylece geldiğim yere geri döneceğim.