Öldüm ben dün gece, tekrar öldüm,tekrar. Hayallerime aldım gözyaşıma aldım ben onu her şey iyi gidiyorken itti elinin tersiyle. Günlük siftahını yapmış dilenci çocuklar gibi aldım 18 yaşın siftahını hayattan. Temiz sevdim yine inandım emek harcadım. Rüyalarıma bile aldım bu kadını ben. Ben bu kadın için bırak can vermeyi göze almayı kendimi değiştirmeyi göze aldım. Temiz sevdim be kardeşim inanmak istedim anlatabiliyor muyum ? Onu alıp gitmek istedim güneşin geç battığı topraklara. Onu her gördüğümde üzgün, can verdim kendimden attım kenara ruhumu takındım gülümseyen maskemi onun için. Ve o bronz rengi soğukluğuyla attı beni dün gece uçurumdan aşağı. Düşerken bağırdım "hiç mi sevmiyorsun artık beni?". "Sevmiyorum" dedi peki beraber kurduğumuz hayaller hani onu gerçekleştireceğimize söz vermiştik dedim. Özür dilerim yarı yolda bıraktığım için beni artık arama dedi ve gitti. Düşüşüm hızlandı uçurumun kıyısında aldı bu sözüyle sürtünme katsayılarını havadan. Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar destanını okurken hiç olmadı bu ayrılık. Çünkü ben seninle tutunmuştum artık tutunacak dal da at sürecek kır da adına yazacak şiir de kalmadı artık. Kalemimi de atıyorum kenara okumam artık edebiyat döneceğim eski biyoloji kitaplarına. Tekrar başlayacağım rock dinlemeye. Fön çekmeyeceğim artık saçlarıma bırakacağım eskisi gibi dalgalansınlar. Beraber aldığımız kırmızı mont varya onu da giymeyeceğim kadın deri ceketimi giyip kaybolacağım yine kadıköy sokaklarında. Alıştım yarı yolda bırakılmaya.


ve anılar... Anılar nasıl unutacağım anılarımızı. Yatağıma, masamdaki resmine, adım attığın yerlere, beklediğin otobüslere, öpüştüğümüz sinemaya, parfümünün sindiği kazağıma, bana hediye ettiğin kitap. Gözlerin onları nasıl unuturum. En çok kafamı göğsüne koyduğumda dinlediğim kalp ritminin melodisini nasıl unuturum


bana lütfen yardım edin nasıl unuturum