Kimsenin görmediği, yalnızlığımla yaşadığım sessiz dünyamdan, tüm sesimle selamlıyorum. Ateşi sönmesine rağmen sıcaklığını kaybetmeyen sigaramın dumanı soru sormamı istiyor. Kulaklarım seslere kapalı sözcükler kalbime ulaşmıyor. Cevabını bildiğimi sandığım soruyu duymadan cevaplayamıyorum. Unutulmuş bir sözcük, hiç söylenmemiş bir cümlede karşımda duruyor. Ne soruyor acaba? Cevaplamaya değecek bir soru olduğunu düşünmüyorum. Bir duman ne sorabilir ki? Korkuyorum. O kadar çok zaman geçirdik ki aslında, beni çok iyi tanıdığını biliyorum. Bana öfkelendiğini her çekişimde ciğerlerimde hissediyorum.
Aslında soruya değer biçmiyorum. Kendime soruyorum. Cevaplamaya değer miyim? Kelimelerim ne kadar önem verir ki sorulan sorunun değerine?
Bilemiyorum.
Hiç bir sesin olmadığı dünyamda piyano sesleri duyuyorum. Ardından hafif bir keman. Bir üflemeli de var. Bulamıyorum. Hiç duymadığım bir şarkıyı dinleyerek geçiriyorum gecemi. Önce üflemeliler susuyor. Nefes almanın güç olduğu dünyamda, üflemelinin yerini olmadığını bilmeliydim. Ne kadar da acı verici. Mutlu edebileceğini düşündüğüm bir ses yok oldu. Durun! Benim dünyamda ses yok! Korkuyorum. Piyano ve keman devam ediyor dinlemeliyim. Susuyorum. Durun! Benim dünyamda ses yok! Hiç konuşmamıştım ki nasıl susabilirim? Bilmiyorum. Korkuyorum... Keman ve piyano durmuyorlar. Hiç bir sesin olmadığı bu dünyada nasıl var olabiliyorlar? Bir nefes daha çekiyorum gecenin karanlığında süzülürken dumanlar. Hala bana kızgın hissediyorum. Ciğerlerim acıyor. Korkuyorum. Halen anlam veremiyorum. Hiç bir sesin olmadığı bu dünyada, hiç bestelenmemiş bir şarkıyı nasıl dinleyebiliyorum?
Karşımda bir ayna var. Şaşırıyorum ve kahkaha atıyorum. Ses yok! Ne kadarda korkunç gözüküyorum?!
Keman susuyor. Bilmeliydim! Piyano susuyor. Hiç dinlemeleliydim! Korkuyorum. Hepsi bir hayal miydi? Hiç bir sesin olmadığı bu dünyada, notalar yeterince saçmaydı aslında. Son bir nefes daha çekiyorum. Duymasamda dumanın söyledikleri kalbime vuruyor ciğerlerimden geçerek. Evet, şimdi anlıyorum. Haklısın. Ölüyorum!...