Sabir diyorum meğer ne güzel şeymiş . Meyve verecek bir ağacın altın da oturmak gibi. Dem alıp zamanla, bir yudum da boğazından geçecek gibi . Nefsinden geçip özüne varacak gibi. Sabır meğer ne özel şeymiş. Gözpınarların doluyken , yutkunamazken hemde, haddinden fazla haksızlık görüp susmakmış. İçine atmak , kalp ağrısıymış.
Sabır güneşin yeniden cama vurmasını beklemekmiş.
Herkesin hickimsesi olmakmış sabır.
Susmak mış bir yerde. Zalimin gözünde güçsüz görünmeye talim olmakmış. Sabır er işiymiş meğer, sabra erenlerin yolunda.
Anlayana sûkutmuş, anlayana gümüş.
Anlamayana ise sabır; virane-i zarurmuş.
Bir söyleyip bin işiten mağrurmuş.
Had bilmezin yanında yerle biranmış.
Sabır ak gerdan, sırma saç, bir çift ela göz imiş. Bir dön bak özüne , sabreden her muradına erermiş.