Umurumda değilsin.
Sana güvenmiyorum.
Seni sevmiyorum.
Sahte olan her şeyi gerçekmiş gibi göstererek önce mutluluk, arkasından üzüntü verdin. En ufak mutluluğu dahi çok gördün.
Hep güvenmiştim sana. Yanımda olursun sanmıştım.
İçine dışına sahtelikler dolmuş
Her şeyin yapmacık.
Umut arasan umut vermezsin. Güvenmek istesen güven vermezsin.
Aldanmışım, yanılmışım.
Veyahut ta;
Aldatmışsın, yanıltmışsın beni.
Artık senin nereni nasıl seveyim?
Sana nasıl güveneyim.
Sana olan sevgimi de, güvenimi de boşa çıkardın.
Seninle ilk karşılaşmamızda ben ağıtımı sende ağlayacak bir şey yok dercesine sevinci ve mutluluğu göstermiştin bana. Böylelikle sana inanmaya başladığım zamanın süreci işlemeye başlamıştı.
İlk başlarda bazı şeyler tuhaf gelse de hayretler içinde normal karşılamaya çalıştım.
Kendi kendime bilmediğimdendir dedim.
Bunlarda olacakmış dedim.
Zaman geçtikçe hayretlerim çoğaldı. Yine de sahiplenmeye çalıştım seni. Benden kaynaklıdır dedim kendi kendime. Ben yanlış algılıyorum, yanlış düşünüyorum dedim. Hep kendimi suçladım. Zaman her şeyin ilacıdır biraz daha sabır, sabır dedim.
Ben kendimi hatalı seni haklı görürken sen ne yaptın?
İçini öyle şeylerle doldurdun ki. Yanlış ve kötü olan ne varsa hepsini içine aldın. Güler yüzünün arkasında bunların hepsini sakladın.
Benden her şeyimi aldın.
Mutluluğumu;
Sevincimi;
Heveslerimi, hayallerimi;
Kısacası benden olan ne varsa hepsini aldın.
Benden aldıkların sende kalsın.
Dünya.
Hiç mi? Hiç umurumda değilsin.