Anılar bu hayatta bize ait olan en güçlü şey. Anılar iyisiyle kötüsüyle bizi tamamlar. İnsanoğlu hatalar yapar. Yanlış kişileri hayatının baş köşesine oturtturur. Ama önemli olan bu insanları hayatından çıkarmak değil, onların bıraktığı anılarla yaşamamaktır.
Bazen anıları anımsıyorum. Hepsi çok güzel,hepsi içimde kelebekler uçuşturuyor. Sonra gerçekleri hatırlıyorum, şimdiki zamanı. Kelebeklere dokunmaya çalışıyorum. Ama dokunamıyorum. Çünkü onlar daha yüksekte. Yukarı çıkmaya çalışıyorum aşağıdan bir şey beni çekiyor. Yukarıda kelebekler, güneş, bulut beni bekliyor. Ama ben çıkamıyorum. Hatta aşağıya baktığımda aynı şeyleri görüyorum ve onlar daha yakın. İniyorum, iniyorum... Tam basacağım ayağımı dibe. Bir masa görüyorum. Etrafında insanlar. Bu insanlar tanıdık.Arkadaşlarım (sandıklarım)... Masada ise yüzler var. Doğru ya ben safım, inandım onlara. Masadan yüz seçtiler, rol yaptılar bana. Ayağıma da ip bağladılar. O up de benim onlara duyduğum sonsuz sevgi. Sevgimin karşılığı ise sahte yüzler, sahte gülümsemeler, sahte bakışlar, sahte sarılışlar. Nasıl da inandı, diyorlar. Nasıl da kandım ama. Onlara olan sevgimi de kullandılar bana karşı. O zaman yerdeki güzellikler ne? İstediğim kelebekler, güneş,bulutlar... O da sahte. O sadece bir yansıma. Gerçek sandım ama değiller. Gerçek sevgi, gerçek dostluk ne arar bunlarda. İp de yok artık. Onu da kesip attılar. Gerçekler ne kadar acı olsa da hayal dünyasında yaşamak bir o kadar saçma. İpin sadece gidişini izliyorum, bitişini. Sevgimi nasıl elleriyle kesip attılar onu izliyorum. Her şeyim dediğim insanların nasıl bittiğini izliyorum.
Artık onlar benim için cehennemde yanan ruhlardan farksız. Onlar şeytan, kurdukları her sevgi cümlesi vesvese. Ama artık o saf kız yok. Bu kız her şeyin farkında. Ve çıkmak istediği yere adım adım ilerliyor.