Beni en iyi sen bilirsin…
Eski alışkanlıklarımdan bir tek sen kaldın, alışamadım işte yokluğuna, ne cümlelerden sen kelimesi atıldı nede dilimin suskunluğundan seninle başlayan cümleler tükendi…kapattım gözlerimi bildiğin o derin uykulardan birine ve seni anımsatan bir düşte aradım kendimi kendimden sorgusuzca çaldığım ne varsa hepsini, bir rüzgar birde uçurtmalar kaldı, gerisi benim gibi tutsaktı yokluğuna…
Aynı nakaratta can verirken bu şarkıda, bildiğin bütün ölümsüz hayatlardan geçtim, adımlarım hep yorgun diye anılmadı ismim herkesin bildiği bu hikayede, kahraman olmaktı tek düşüm, düş tüm…
Mavi saçlarıyla karşıma çıkan bir masal kahramanıyla dertleştim bir süre, mutlu sonla biten bir yaşam sunmuş yazan her kimse, sonra aklıma gelen ilk uçurum korkusuyla döndüm geceye, karanlıkta, yorgun bir adam çıktı karşıma seni soran bakışlarını hatırlıyorum kısa bir öyküde, bir varmış bir yokmuş,biri varken diğeri asla olmazmış…

Anımsıyorum
Yaşıyorum
Bilmiyorum
diye tanımlarken geleceği,
dün
bu gün
ve yarın
olurken yaşamın öz benliği,
anlamsız bir şiir oluyor dudaklarımda ki ıslığın nedeni
bitmeli bir yerde, bir ızdırabın duraksız en son otobüsü sonsuzluğa varacak kadar cesursa, bir bilet bulamamanın anlamsızlığında kayboluyorum ben… Biliyorum aslında yürümeyi daha çok seviyorum, seni bana anlatan en güzel adım atışları ezbere biliyorum, ezbere yaşıyorum artık seni, duraksız, sorgusuz ve sensiz…
birazdan buruşturup atacağım bu beyaz sayfayı, geride yine bir tek yokluğun kalacak, siyah önlüklü çocuklar gibi maviye özlem duyacağım ve seni ezberlediğim bu yaşamın satır aralarında, artık bundan sonra her gece ezbere yaşayacağım…
kapattım gözlerimi maviye
duyduğum ses yankısız bir çığlık gecede,özgürsün artık bütün hikayelerde, ezbere yaşıyorum nasılsa bundan sonra bütün şiirlerde….