Vakti gelince herkes gider.
Ama her gidiş aşkı soyunup gidişin kıvamında bir acı bırakmaz yürekte…

Ve aslolan gidene güle güle diyebilmek
o kadar güçlü olmak….


Ayrılık gideni mi vurur kalanımı?
Ayrılık bir yalım ateştir! Kalan kendi içinde yanar ayrılığın ateşiyle. gidense yüreğinin zulasınada götürür o ateşi
o ateş gideni de kalanı da yakar. ve o ateş aynı ateştir giden kalana kahreder yandığımı görmüyor diye. Kalan gidene kırılır köşe bucak!

Oysa bir gitme kal sözcüğüne gebedir bütün bir ömür…
Adını andığım duymuyor diye kal desen de. yola düşmüş yolcuyu çeviremezsin yolundan. o gitmeler akıllara yar olmuşsa ne bir sözcük ne bir damla gözyaşı ne yalvarışlar, yakarışlar durduramaz yola düşeni…
Yola düşmesine sebep kalmasından büyüktür…
ve kal diyemediyse bir dil ….



Giden korkak olduğu için gider.
Ask-i taşıyamam kaldıramam diye gider.
Her gidişin bir bahanesi vardır…. Bazen gitmiş olmak için gider…
Ama seven gitmez…

Aklı gitse kalbi kalır. Kalbi gitse ruhu kalır. Ruhu gitse nefesi kalir.
Seven gitmez, insan olan gitmez…
Her gidişin ve her kal diyememenin aynı düşünce de şekillenmesi mümkün değil!
yaşanmışlıklar hüküm verir buna .

Bazen gidendedir kabahat, bazen kal diyemeyendedir.
Her gitmenin, her kal diyememenin bedelini iki taraf da öder! ama gidenin de kal diyemeyenin de sevgiye olan inançlarının kaybıdır ayrılığa sebep.

inanç demek güven demektir ki güvenin olmadığı yerde ne sevgi kalmıştır ne de aşk….

Şimdi O kapının koluna dokunmadan tekrar düşün! Seven gider mi?