BİR SABAH VAKTİ

Uyandığın bir sabah vakti; her şeyin yerli yerinde olmasını istersin, hayatı güzelliklere bezemeyi amaç güdersin. Birden, başını alıp gidersin uzaklara; yaraların içindeki sızılar seni terk etmeden, bedenine ilmek ilmek sinmişken acılar, “titrek sesin, yürek dilin” çizer geçmişin kara bahtlı izlerini...
Hep bir şeyler katmak istersin insanlığa, sevgiye; umuda dair şiirler yazarsın, gözlerdeki ışığı süzerek, bazen mutluluk, bazen de hüzün serpersin hanene. İşte o zaman, giden her salisenin hesabını verirken kendine, titrek sesinle sevdiklerinin “ölüm saatlerini” bir film şeridi gibi görürsün. Gözlerinden akan yaşların arasından tonlarca acı, milyonlarca insanın gönül sancısını tarif edilemeyecek kadar hissedersin...
Hiçbir cevap, acının rengine merhem olmadan, vahşileşen, sırlı, sorgusuz gecelerin karanlığında kaybolursun...
Bir sabah vakti, karanlığı giymişti zaman, baştan aşağı meşaleyi yakan zifiri karanlıklarla, ebediyete kadar mutsuzluğa intikal edersin...
Her günün ardından, içinde çürüyüp giden sevdalar taşırsın, ruhunu hüzünler kaplar ve asla mutluluğu yakalayamazsın! Kırılganlaşıp, ümitsizleşirken zamanların, kendi kendinle barışık olazmasın! Bakışların hep donuk, hüzünlerin taze, hayallerinle hep geceleşirsin...
Sakın unutma! Öyle bir an gelir ki, gündüzlerin bile, umut bağlamaz yarınlarına.
Şimdi kalk ayağa, kendine gel!
Azıcık soluklan ve şu kısa ömrün mis kokulu nefesini solumaktan “asla” vazgeçme!

Mehmet Öksüz