güçlü kadın madın hikaye 
azizim 
her kadın ağlar 
kimi yağmurda saklayarak 
kimi içike içike 
kimi de 
maskeler altında gülümseyerek 
ama her kadın ağlar 

ne güzel de söylemiş ti şair 

dudaklarımda yılların kekremsi tadı ile 
bir ayrılışın sancılı isyanlarında tanışmıştım göz yaşlarımla 
gözlerimden süzülüp yanağımı ıslatışına şahit oluyordu bedenim 
hiç bu kadar acımamıştı avuç içlerim 
yaş değil sanki kan sızdırıyordu göz bebeklerim 

biliyordum alt yapısı bozuk bir bedendi bedenim 
ve ne zaman yağmurlar yağsa gözlerimi seller basıyordu 
isyanlar dilime yuva yaparken 
titrek ellerimle zar zor tuttuğum kalemim haykırıyordu 
ben sustukça 
sessizlik daha da hızlı vuruyordu kırıyordu hayallerimi 
giyotin altında nefes nefese yarınlarım çaresizdi 

ölmek geliyordu içimden 
yakmak kocaman bir şehri 
yoktu başka çarem aktı aktı acının mateminde 
gelin oluyordu toprağa adını umut koyduğum umutsuzluklarım 

ağladım 
oysa ne de güzel söylüyordu sezen ablam 
sen ağlama 
ağlama göz bebeğim sana kıyamam 

ama hayat kıymıştı bana 
ne küçük bedenime 
nede güçsüz omuzlarıma bakmadan 
mavi yarınlarım vardı benim 
kara kaplı defterden çıkan cüceler kana boyamasaydı eğer 

şimdi acının heykelini dikiyorum 
feleğin piç bağrına 
gecenin ar damarını yırtıyorum 
utanmaz hayallerim 
ve sen uğruna yandığım adam 
katli vacip yüreğime mahkum dünüm 
seni de bir damla yaşla uğurluyorum 

sakın sakın ağlama demeyin bana 
unuttunuz mu ben kazağının koluyla gözyaşını silen 
o küçük o savunmasız kızım 
yine asın umutlarımı oyuncak ayımı 
rimelleri akmış bir hayatın inadına 
gelin acılar 
yıkılmadım ayaktayım