Solmuş çiçeklerimi aldım getirdim masamın üzerine koydum.Masamın her köşesi çiçek, ve ben ortada çerçeve ile son bir gülümsemem..Ölüm ne kadar yakışmış bu garip bedenime soğuk ve sessiz bir çiçekler demeti sanki.Masaya da yakışmış..Bu masa neler gördü geçirdi hiç sormayın ilk güzel gün doğuşunu, zamanın hemen bitmemesi için karanlığın hemen çıkmaması için son ışıkları..Her anı görmüştür..Pembe ve turuncuya çalan çiçeklerimi bugün bu saksıya yerleştirdim.Geç kalan hayallerinin suyuyla suladım onları..Yüzünü karanlıktan güneşe çevirdim dünyaya dönerken güçlü görünsün diye sakladım köklü acılarını saksının içine koydum.Kimse bilmesin bir tek saksım bilsin.İçinde ne sancılar çektiğini kendisi bilsin bir çare bulsun diye..Çare olsun diye saksıma koyduğum çiçekler kurumasın diye umutla besledim.Umudum bittikçe kendimden yaprak oluşturdum taze, ama yine yetmedi yeşermedi saksım.Çiçek de açmadı.Ne olacak şimdi hangi mevsimi beklesem.Hangi zamanda gerçekleşecek umutlarım tükenmeden yetişecek mi ? Sahi nerde kaldı benim toprakla hasretliğim?Gelsin artık toprak olalım bir saksıda...Masada değil de toprakta bir çiçek olalım..