Öğrencilerin beslenme saati idi. Ve ben hâlâ öğrencilerin ödevlerini kontrol etmekle meşguldüm. Öğrencilerden biri : “ Öğretmenim Kadir Kaan ağlıyor” dedi. Hemen yerimden doğruldum ve yanına gittim.

__ Bir şey mi oldu Kadir Kaan?

__ Hayır.

__ Birisi canını sıkacak bir şey mi yaptı?

__ Iııh…

__ Buldum! Galiba sizinkiler bu sabah kavga etti…

__ Hayır!

__ Tamam… Madem söylemiyorsun öyleyse git yüzünü yıka ve biraz temiz hava al, dedim.

Hışımla yerinden kalkan Minik Kadir Kaan, elime sıranın gözünden aldığı kâğıdı tutuşturdu ve:

__ Hepsi aha bunun yüzünden, dedi.

Kağıtta aynen şöyle yazılıydı: “Afiyet olsun. Seni çok seviyorum. Annen!”
Annesinin sabahleyin beslenme çantasına koyduğu kısacık not ağlatmıştı minik Kadir Kaan’ı... Ah bu anneler yok mu ah bu anneler!!! Çocuklarının bir damla göz yaşına kıyamazken, nedense bu dünyada en çok onlar gözyaşı döktürürler…

Yazan:MEHPARE GÖKÇE