ALACA KARANLIKta kalmaya öyle alıştıkki her yüzümüze güleni dost olur sandık ama hep yanıldık hani büyüklerimiz derdi düşe kalka büyüyeceksin dizlerin kanayacak kalbin kırıla kırıla öğreneceksin hayatı öylede oldu şimdi yalnızlığımın gözünden öpüyorum kim varsa dost eli uzattığım HEPSİ sırtımdan vurdu artık kimseye sırtımı dönmüyorum sadece uzaklaşıyorum dört duvar arasında yalnızlığımı seviyorum çünki artık ne kıran nede üzen olmuyor öyle çok kırıldım incindimki kimsenin kırmasını ve kırılmasını istemedikçe yerden yere vurdular o yüzden alaca karanlığı çok seviyorum gök yüzündeki yıldızları ve ayı çok seviyorum kalabalık dostun olucağına vazgeçilmez yalnızlığın
olsun dedik ve şimdi alaca karanlıkları bu yüzden cok seviyorum huzur istiyorum sadece huzur KENDİNİ bilmeyenler yüzünden hep kırılmadıkmı işye şimdi bu yüzden yalnızlığımın gözlerinden öpüyorum