Beni anlayabileceğinizi düşünmüyorum, zaten anlasanız ne olurdu ki? Bu hislerimin kaynağı nedir bilmiyorum, tek bildiğim delirmiş olabileceğim. Hayatın gerçek anlamını ararken benliğimi yitirmiş vaziyete geldim, dünyevi kaygılarım en üst düzeyde. Bu çok korkunç! Bu pervasız kaosun içinde her bir insan, her bir canlı hayatta kalma derdinde, her biri sadece bir gün daha yaşamak, güneşin doğuşunu izlemek için elinde avucunda ne varsa feda ediyor. Neden bu hayata bu kadar bağlılar? Bilmiyorum, bilmeyi çok isterdim...

Her hayatın sonunda ölüm gerçeği yüzüme tokat gibi çarpıyor, ne yaparsak yapalım boşa kürek çekiyoruz. Zaten öleceğiz! Hiçbir şey hiçbir anlam ifade etmiyor. Düşünmekten uzuvlarımı hissedemez hale geliyorum, bitkin düşüyorum. Zihnim bir saatli bomba gibi, umarım patlamaz...