Yüreğim, benim güzel yüreğim, yaralı yüreğim, hüzünlü yüreğim..
İnsanlar, çok bilmiş insanlar..
Senin bu mevsimi neden sevdiğini hiç bilmiyorlar.
Boşver sen, yine de kal bu mevsimde.
Biliyorum, sen ve ben güzel olan ne yaşadıysak hep bu mevsimde yaşadık.
Çünkü bütün güzel anılarımız bu mevsimde gizli.
Seninle ben yüreğim, sonbaharda açan çiçek gibiyiz. Bizim mevsimimiz bu işte.
Başka bir mevsimde nefes alamayız biz.
Ait olduğumuz yerden kopamayız biz.
Kök salmışız sonbahara, uzadıkça uzayan bir sarmaşık gibi. Biliyorum yüreğim bizi bu mevsim güldürdü, bize bu mevsim bahardı, herkese sonbahar olan. Sen ve ben, ilkbaharı sevmeyiz, baharda açan çiçeklere ve uçan kuşlara çok uzağız şimdi.
Çünkü sen ve ben yüreğim, sen ve ben hep baharda kırıldık. Baharda kırdılar bizim dallarımızı, baharda budadılar.
Hiç çekinmeden kırdılar körpe dallarımızı. Biliyorum ki sen en güzel bu mevsime yakışırsın. Bahar sana hiç yakışmaz. Çünkü onu da senden aldılar. Sen hep hüzünlü, hüzne meyilli, acı dolu, kederli ve düşkünsündür bir garip gizli hasrete.
İnsanlar, o kadar kötü ki, bazen karanlıktan başka hiçbir şey görmüyorlar.
Senin bu mevsimde önüne tutulan ışığı bile kapatmaya çalışıyorlar.
Ah yüreğim..
Hüznü güzel yüreğim..
Bir yanı eksik, bir yanı ise hiç eksilmeyen yüreğim.
Senden başka yok beni anlayan.
Uzaklara dalışımdan anlarsın hâlimin muzdaripliğini.
Merhametimden anlarsın ne yaman bir yüreğe sahip olduğumu.
Bu seninle paylaştığım bilmem kaçıncı hüznümdür.
Kendine oralarda iyi bak.
Kalbi soğuk insanlardan uzak dur, üşütürsün.
Şimdilik hoşçakal,
hoşçakal yüreğim.