Her gün bir gün daha eksilen yükleri hafifçe omuzlardan alıp başa yükleniyor, o garip ağrı dayanılmaz olunca atsan atılmaz bir dert oluyor.Şiddetli bir hayal başlıyor içinde mukayese dolu,soru işareti dolu...
Peki neden alıyoruz bu yükü sorduk mu kimi geçinme telaşı der buna kimi makam belası..Sahi çok mu değerlendik, eksilen neydi?
Hiçbir şeydi.Eksilen bizlerdik.Varlığımızdi.Varlik kazanırken içimizdeki yokluktu.Gönlümüzdeki çarpık korkuydu, gözümüzdeki nem , sesimizdeki titreklikti.Bunun bir çaresi bulunmalı mıdır bilinmez.Fakat içimizdeki yokluğu hafifletecek söze de içim elvermiyor.
Ne Bileyim Ağırdır Dünya Yükü...
Söylemek göstermek kadar kalıcı olmamıştır.Sen ne kadar anlatsan yaptıklarınla yargılanırsın insan katlı çemberde..
Hadi şu yükleri atalım senle sen ben kalalım biz olalım, samimi bir gülümseme konduralım çehremize, ıçten bir ses dolduralım yüreğimize..En iyisi en güzelinden bir sabır dolduralım içimize..



...Güzel geleceğe yavaş adımlarla , telaşlı kalplerin yükünü azaltmak dileğimle..