0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
638
Okunma
Kendimle, “Yolu ve yolcusu olmayan bir köşe başına otursam” diyorum. İki kelam edip gönlümü alsam kendimin. İnce ince sızlayan yaralarımı sarsam. Sonra başımı uçsuz bucaksız maviye kaldırıp; İçime kendimle ilgili umutları doldursam, hüzünleri bir kuş misali uçursam. Akşama değin sürse bu devir-daim. Sonra “bismillah…” deyip yine koyulsam hayat mücadelesine. Bir de kalkıp gitmek istemeyen kalbime “üzülmeyeceğin, kirilmayacağın yer burası değil. O’na gidene kadar bu devir-daim mecbur. Hem eve gidince kahvede yaparım sana…” desem de, sabrını bir kırık tebessümle ötelesem diyorum… (30 Ekim 2018)
