...
Her sevgi bir çocuktur ve ilgiye muhtaçtır. İşte o çocuklardan birinin yolu yıllar sonra tesadüfen kahverengi, kadife bir kumaş ile kesişir ve o kumaşı bezden bir bebek yapar. Boş olan içini değer pamuğu ile doldurur, türlü güzel sözlerle taclandırırmış. Kah papatyalardan ona oda yapar, kah ayışığından başına tac, yıllar geçmiş aradan. Bir gün ona bakar ken düşünmeye, düşlerini sorgulamaya başlamış. Evet bu bez bebeği kendisi yapmıştı ve boş olan içini kendisi doldurmuştu. Onu götürüp kırmızı bir halının üstüne koyar, oradan uzaklaşırken dönüp son kez bakıp içinden gülmüş. Kımızı halı benden daha iyi bakar sonuçta ikiside aynı dünyadan deyip uzaklaşmış eve döndüğünde odasının duvarına şu cümleyi karalamış. Herşey senin verdiğin değer kadar kıymetlidir, o değeri çekip aldığında senin için bir hiçtir. Ne onun değeri vardır nede üstünde durduğu kırmızı halının.

İ. AKYAPI