Çöküş. Çukur. Eksi. Depresyon. Tükenmek. Dip. Batmak. BitMek.

"İnsânı en güzel hâli ile yarattık. Sonra, aşağıların aşağısına çevirdik."

Gündüz gece, gece gündüz.

Duygusal, bilinçsel, işlevsel, nesnel varlıklarımız ile ansızın iflâs ettik.

Öylesine tükendik ki, eksilere indik.

Sığınaklar derinlere inşaa edilirler.

Hayat bizi Sığınağımıza indirdi. Sakladı.

Derinlere daldık.

İçsellikten öte, derinlik sahibi olduk.

Tadını Çıkar.

Gecenin güzelliği, gündüzde bulunmaz. Gecelerde insan kendi olur, kendisi ile buluşur.

Çöküntü, çukur, depresyon hâllerimiz bize neler anlatmaya, ikrâm etmeye çalışıyor?

Hemen, panikle, çırpınarak bataktan kurtulmaya çalışmayalım.

Dur. Bekle biraz. Gözlerini dünyaya yeni açan bebek şaşkınlığı ile çevremizi gözlemleyelim. Hissetmeye, duymaya, anlamaya çalışalım.

Yaşamakta olduğumuz Eksi Durumumuzun Zevkini Yaşayalım.

Acı biber, şekerli besinlerden faydalıdır, çoğu zaman.

Her çöküş, aslında yücelmektir.

Nerede yanlış yaptım? Neden oldu? Nasıl kurtulurum? DEĞİL.

Bu Çöküş de yaşam süreci içerisinde, OLAĞAN bir oluştur. Olmaması noksanlıktır.

Büyümek, çöküş ile başlar.

Babacanlık ve Anaç donanımları, artı ve eksi yaşamları görmüş, Güngörmüş olmakla kazanılır.

Âdem ve Havva olabilmek için, batıp çıkmak zorunludur.

Olmaz ise çiğ kalır kişi.

Hangi hâlde ise dolu dolu yaşanmalı. Dolmalı. Donanmalı. Dolu dolu olmalı.

Taşmaya başlayınca, zaten tekrar yüzeye çıkılacaktır. Evrensel işleyiştir, endişelenmeyin.

Hayat bir döngüdür ve her hâli güzeldir.