Etrafımıza şöyle bir bakarsak her yer can kırıklıklarıyla dolu bilmem görebiliyor musunuz? Bir hoşça kal demeyi beceremeyenlerin çöplüğünde haliyle can kırıklıkları çok olur! Kalbimize yakışacak bir hoş görüden uzak yaşamak nasıl zevk veriyor bize bunu da ben anlamış değilim! Estirdiğimiz fırtınalar bizi yerlerde sürükleyerek başka diyarlara uçurturken bunun nasıl farkına varamıyoruz bende sizler gibi şaşkınım!

Bir ömür kalbimizde bu ayrılıkların batan can kırıklıkları batarken bağırmamak için kendimizi zincirleyerek hissetmeden nasıl çaba sarf ediyoruz ki derken bu çabanın onda birini ayrılıkların acısını görerek çaba sarf ederek bu ayrılıklara neden izin vermek için çaba sarf etmiyoruz bunu da anlamıyorum! Sizler gibi şaşkınım!

Elimizi gönlümüzü yakan bir kor bu hem de ateşten bir kor!

Mevsimler gelip geçerken bizden bir şeyleri alıp götürürken, bizler kıymetsiz varlığımızla intihar mı ediyoruz? Harakirimi yapıyoruz? Çözmek çok zor!

Ezilirken ben ezilenlerin suskun feryadı altında kalıyorum, uzatıyorum elimi tutan yok, herkes altında kalmış benim gibi!

Kahraman süvariler koşarken zulmü yıkmak için, biz o kahraman süvarileri benciliğimizin altında bırakarak sanki canlı canlı mezarlara gömmüşüz de, bizi kurtaracak bir kahraman kalmamış bu yeryüzünde!

Gözlerim ufka bakarken bir gelen var mı diyerekten, gelenler var lakin hepsi bencilliğimizin bataklığına düşerek boğulmamak için çaba sarf ederken, üzerine basarak yürüyenlerin ağırlığından beraberce boğulduklarına şahit oluyorum! Bu bir kâbus mu? Karabasan mı? Istırap mı bilemiyorum!

Mehmet Aluç