Sevgili a,


Sana bunu mum ışığında yazıyorum. O eridikçe biraz daha telaşlanıyorum, o eridikçe kendimi görüyorum. Issız sanki bütün sokaklar ve yalnız. Yağmur saklı bahçede haylaz çocuk. Ellerimden tutuyor sardunya ağlarken. Bulut sanki düşlerimin imecesi. Öyle göğe gergef...


Biliyor musun babamı kaybettim. Hani anlatmıştım şu depremde terasımızda annem, ben ve babam kenetlenip dua etmiştik. Hep bunu sana anlatışım geliyor aklıma. Biliyor musun hayatta en çok kimleri sevdiği mi?


Kopmak bir deniz kenarında kayalıktan taş gibi. Yosun tutmak, dipsiz boya gömülmek... Bir dalgada can bulmak, nefes almak yahut yakamozlanmak ılgın ılgın.


Bâzen nefes alamadığım oluyor, bâzen tek nefesle idare ediyorum. Çoğu uçup gitmek, yitmek istiyorum kâlbine sürgün. Bir harita gibiyim işte, silinmiş bir harita... Ne yönüm belli ne eğrim.


Sevgili a mum bitti bitiyor, ateş cızlamaları başladı bile. Saat yatsıya yakın.



Biliyor musun bu mumda yalanın kadar yandı.