Ben sende gördüm dalga dalga gelen hüzünleri, dalgalı saçların gibi. Bende fırtına boran kopardı, sende yaprak kıpırdamazdı. Bende hüzünden deryalar coşardı, sende hep bahardı. Bana hep kara geceler yardı, sen hep renkli rüyalara sevdalı. Ben sana sevdalı şiirler yazar bir tek ben okurdum. Hayaller kurar kahramanımı sen yapardım, hayalimde bile umursamazdın. Sevmeseydim seni küsmezdim neşeli şarkılara. Bahar hüzün vermez. Kıskanmazdım sevgilileri.
Boğmazdı bu şehir, atmazdım kendimi tenha sokaklarına. Hani dolaşmazdım bir başıma karanlık sokaklarda. Yoldaşım olmazdı başıboş sokak köpekleri. Ve ben seni sevmeseydim kaybetmezdim hayallerimi.
Ve ben şimdi karanlık labirentlerin olduğu gönül sokağında kalmazdım bir başıma olmazdım deli divane. Ve beklemezdim bir büyük umutsuzluk içinde umutla. Sevmeseydim seni gülmek hüzün vermez ve her aklıma düşüşünde sızı düşmezdi yüreğime. Önceleri gülüşümdeydin neşem sendin kış bile senle güzeldi. Şimdi sonbaharda yapraklarını döken ağaçlar gibi tek tek döküyorum senli güzelliklerimi. Önce gülüşlerim döküldü neşem onu takip etti hayallerim ve umutlarımda dayanamadı. Dökülmeyen neyim kaldı ki inan bende bilmiyorum? Bir ömür var işte önümde duran yürümekten korktuğum yaşamaktan zevk almadığım. Renksiz tatsız tuzsuz ve ben hala senin esirin.
Ve işte bu senin eserin ister yine umursama istersen de gül oyna ve gururlan eserinle. Ve unutma bir gün sende seveceksin garip bir gönülle.
Ve o gün sende anlayacaksın karanlık sokaklarda başı boş dolaşmanın ne kadar acı olduğunu. Bir umut için kırk dereden kırk mazeret bulup boş avuntulara sende kapılacak “O da beni seviyor” diye sende bağıracaksın, kimsenin duymadığını bile bile.
İşte o gün ben yine burada olacağım. İhtimal ki o gün seni en çok ben anlayacağım ama inan seni artık sevmeyeceğim...