Bir gece daha çaldım ömrümden..

Şimdi önümde yeni bir sensizlik var. İçinde, beni neyin beklediğini bilmediğim yirmi dört saat daha..
Sonra o da geçecek..
İşte böyle kovalayacak birbirini yarınlar..

Unutmamın öncesidir yokluğuna alışmak..

Ben buna yabancı değilim. Zaten hiç yoktun..

Derken ; unutucağım seni, unuttuğumun farkında bile olmadan.
Doğrusu da bu zaten, aksi halde hatırlamış olur insan..
“Onu unuttum” demek bile hatırlamaktır. Bu cümleyi bile aklıma getirmeyecek derecede unutmalıyım seni..

İzin dahi kalmamalı..

Sana dair hiçbir fikir kırıntısı kalmamalı benliğimde..
Zaman aşımına uğramalı tüm düşünceler.
Hiç sevmemiş, hiç yanında olmamış gibi yabancılaşmalısın.

Tesadüfen bir yerde adın geçtiğinde, irkilmemeliyim.
Elim ayağıma dolanmamalı..

“Neden konuşmuyorsun? “ diye sordukların da verdiğim tek cevap;
“Susturdular” olmamalı, bu cevabı vermemeliyim.

Geriye birkaç şey kalmalıydı hatırlanmaya değer..

Dolu dolu geçirdiğimiz tek bir gün dahi yokken;

En azından akla geldiğinde insanın içini titreten, Anlatıldığında; dinleyen kişiyi düşündüren, en azından bir sigara yaktırıp, iç çektirecek kadar
Ufak tefek de olsa anılar kalmalıydı geriye..

Uzun etmeyeyim

Çok seven kişi, aynı ölçüde unutmalı...

“Nice ayrılıklara...”

Yasin Dağcı