Aşık olmayı hayal ediyorum. Gerçekten sevmeyi, bir umut beslemeyi, aslında kokusunu içime
çekmeyi, elinin elime değmesini hayal ediyorum.Hayallerimden bir o kadar uzaklaşıyorum sanki.
Tam birini görüyorum. Diyorum ki; işte aradığım, aslında sevdiğim kadın bu olmalı. Kriterlerimi birebir karşılıyor. Düşüncelerimiz uymasa da bir şekilde orta yolu buluruz, ben fedakarlık yaparım o da fedakarlık yapar diye düşünüyorum. Ama yanıldığımı anlamam için o kişiye iyiden iyiye bağlanmam gerekiyormuş. Onu kaybettiğimde üzülmem gerekiyormuş. Kaybetmeyi göze alamayacak kadar bağlanmam gerekiyormuş. İşte tam burada sevdiğim kadın diye baktığım, hayatımın anlamı diye ifade ettiğim kişinin gerçekten o kişi olmadığını anlıyorum, aradığım kadın olmadığını görüyorum. İşte her sevmeyi hayal ettiğim, kriterlerime uygun gördüğüm kadının aslında o kişi olmadığını gördüğümde anlıyorum ki hayalimden gerçekten uzaklaşıyorum. Zaten ne zaman hayallerimize tam manasıyla kavuşabildik ki. İşte bu yüzden hayallerimizin aslında, imkansızlığında boğuluyoruz. Bu yüzden de o bağlandığımız hayallerimiz yüzünden hep acı çeken taraf biz oluyoruz. Bizim kötü bir niyetimiz yok aslında. Tek niyetimiz; gelecekte birlikte yaşlanacağımız, bir yastıkta mutlu ve huzurlu kocayacağımız bir eş bulmaktı. Ama maalesef buda hüzünle sonlandı.
Çünkü niyetlerimiz hep yanlış anlaşıldı. Bu yüzden hayallerimiz sekteye uğradı. Hayallerimiz yarım kaldı. Aslında bizim en büyük handikapımız bu galiba.
Ne olurdu kavuşmak lafta olmasaydı,
Ne olurdu hayaller İmkansız kalmasaydı.
Ne olur,Dur Artık Hayalim Sana Kavuşmak Tek Ümidim!