Bugün kendimi aramak için çıktım sokaklara.Yalpalayan ayaklarıma aldırmadan köşe bucak aradım.
Bakmadığım sokak lambasının altı kalmadı. Bütün kaldırımlarda ayak izlerimi aradım. Bulamadım... Kendime gelirim ümidiyle bir kaç hafta evden çıkmadım. Kendim, kendime gelirse şayet beni evde bulsun istedim. Ne kapım çalındı, ne de kapı eşiğinde bir ayak sesi vardı. En sevdiği yemekleri yaptım, çay halen sıcak, perdelerim yarısına kadar çekik olur da sokağımdan geçer diye gözlerimi hiç yummadım. Sevdiği çiçeklerine gözüm gibi baktım. Ellerimle suladım, okşadım. Kapımızın anahtarını yangın kutusunun üstüne bıraktım. Ben yokken kendim gelirse evine kapıda kalmasın diye. O gelmedi anahtar da koyduğum gibiydi...

Bugün kendimi arayışımın bilmem kaçıncı günü...
Benden, kendimden ne bir ses vardı nede bir seda.
Kim bilir hangi parkta çocukların sesini, hangi şehrin en yüksek zirvesinde bir akşam vakti gecekondular da yanan ışıkları ya da hangi bölgenin denizlerine dalıp gitmiştim. Ve yahut gökyüzünün sonsuz maviliğini izlerken adım adım, hangi çukurlara yuvarladım kendimi.


Oysa sen geldin diye kendimi bile kovmuştum kendimden. Sende yanıma kalmadın kendim de..
Şimdiler de kendim/sizim. Bir arayış içinde, bir yokluk içinde kendime koşuşum. Benim savaşım sizle değildi. Bütün mücadelem kendimleydi anlatamadım.
Kendim de gelmedi kendime...