"İyi adamlar yalnızlıktan ölüyor. İyi kadınlar kötü adamların balkonundan gökyüzüne bakarken".

Ne mükemmel söylemiş hocam Dostoyevski.
Ekleme, yorum yapacak olursam;
Bunun sonucunda iyi kadınlar o balkonda, o gökyüzüne bakarken "iyi" sıfatlarını kaybediyorlar. Ve bunun da sonucunda lügatımızdan "iyi,iyilik" kavramları tamamen yok oluyor. Tamamen yok oluyor çünkü iyi adamlar zaten öldürülmüştü iyi kadınlar tarafından.

Bir diğer olay içlerindeki iyilik öldürülüyor onlar tarafından. Böylelikle yaşadığımız dünya kötülerin, kötülüklerin hakim olduğu sahtekar bir küreden başka bir yer niteliği kazanmıyor. İyiler ölüyor, kötüler birbirleriyle mutlu mesut yaşıyorlar. Acı ama en realist gerçek ne yazık ki bu...

İyiliğin,saflığın,temizliğin,sevginin kabul edilmediği ve bunun utanmadan dile getirilebilip üste çıkıldığı bir dünyadayız. Katiyen kabul edilemeyecek, hazmedilemeyecek şeyler yapılıyor.

Söylenecek çok söz yok ama herkesin bir sınırı var. Muhakemesizce, o balkonların yıkılıp içindekilerle birlikte yerle bir olmasını dileyecek raddeye bile gelebiliyor o iyi insan...

"Kötüsün dünya. Kötüsün. Milyarlarca altından bile olsan içindeki beş kuruş etmezlerden dolayı kötüsün..."