Her gün arar insan. Bazen neyi aradığını bilmeden arar. İnsan bazen de özler ve özlemlerin her zaman mantıklı bir yanı ve doğrudan ulaştığı bir son olmaz. Özleme dair her şey aslında aşktadır derler. Neden böyle derler bilinmez. Aslında bir neden de aranmamalı. Bir şey oluyorsa illa bir nedeni yoktur. Çünkü bu olandır ve mevzunun hepsi gerçekleşenden öte değildir. Nedenler, hayatı gerekçelendirmekten başka neye yarar ya da nedeni söylenmiş bir durum daha mı makul bulunur? Aslında hayır. İnsan rutin bir hayatın içinde duygu tepkilerini bile benzer sözcüklerle anlatır olmuş. Sözler yaşanmış benzer yalanların ezberlenmiş cümleleri sadece. Yani başkasının yaşadığını kendi yaşamışcasına hayat cümleleri haline getirme. Mesela birini çok seversin, inanmaz. Gerçeği sadece gerçeği söylersin, inanmaz. İçinden geçenleri dolu dizgin anlatırsın, yaşarsın; hoşuna gider ama inanmaz. Çünkü insan aynı şeyi yaşadığını düşünür. Aynı şekilde aldatıldığı... Oysa o yanlışı ararken doğru yanından kayıp gider. Üzülmez bu duruma çünkü gidenin gerçekte ne olduğunu bilmez. Bu da aynı, onlar gibi der. Savunma mekanizmaları geliştirir. Örnek bir durumdan ortak bir çıkarımla mantıklı bir genelleme yapar, içini rahatlatır. Arkadaş misalleriyle ya da benzer kişi anlatılarıyla boş verir. Hayatın akışına dalar, kaybolur ve kaçıncı kayboluşta bulur kendini bilinmez. Ama biliyor musunuz? inanılmayan hala bir uyanış için bekliyor, hala seviyor ve özlüyor. Ne kadar mı sürer? Aslında o da bilmiyor.
u.t