İnsanı tedirgin eden bir geleceğe doğru hızla ilerlediğimiz, geçmişe aitmiş gibi değerlerimizin hiçe sayıldığı, hele ki Yaratıcının lütuflarından bihaber , şükürden uzak olarak kalplerindeki yalancı sevgileriyle kendilerini kandıran genç neslin yetiştiği bu canavar ruhlu devirde nereye gidiyoruz?
Sürekli bir koşuşturma halinde planlarımızı gerçekleştirme çabası sonucunda acaba huzura erebilecekmiyiz? O kadar acele ediyoruz ki ne kadar çok şey kaçırdığımızı, hayatın satır aralarını göremediğimizi ve bu tadına varamadığımız değerlerin hayatın temel taşları olduğunu unutarak yaşantımızı yalınlaştırdığımızın farkına varamıyoruz bu koşma esnasında. Söz yerindeyse o kadar hızlıyız ki ruhumuz bize yetişemiyor. Oysa ki ruh ölülerde yoktur.. Bir ölü misali olduğumuzun bilincine varamayıp hayatı dolu dolu idrak ettiğimizi zannediyoruz hedeflerimizi icra etme yolunda koşarken. Ve zannediyoruz ki istediklerimiz gerçekleşirse diyeceğiz ki Hayat Budur.
Elbette ki her insanın hayatta bir amacı vardır ve bunu gerçekleştirdiğinde mutlu olur ve amacı olmayan bir insan ben varım diyemez bu tartışılamaz. Ancak benim şikayetim şudur ki hayat hikayesinde sona doğru giderken satır aralarını da atlamayalım. Çünkü asıl mutluluk orada.. Ruhumuzu peşimizden koşturmayalım, onunla birlikte gidelim. İnsan olduğumuzun farkında olarak, yalnızca cismen değil, maneviyatımızı da alarak çıkalım basamakları.. Kimbilir belki de mutlu son buna bağlıdır ne dersiniz..