Kahvesini aldı ve balkona çıktı. Havalar iyice serinlemeye başladı diye düşünerek bir hırka aldı
omuzlarına. Esen rüzgâr artık kışın yaklaştığını haber veriyordu.Bir yudum aldı kahvesinden keyifle.

Bahçedeki yaprak kümesine takıldı gözü sonra. Dökülen yapraklar hüzünlendirdi onu sebepsiz ve
uzaklara daldı birdenbire kadın.Giderken ; “ Sonbaharda geleceğim, bahçedeki ağacımız son yaprağını
dökmeden geleceğim, söz” diyen sesi yankılandı kulaklarında sevdiği adamın. Bahçeye birlikte
diktikleri ağaca baktı sonra kadın. İçini bir ürperti sardı o anda.

Ağaçta sadece bir yaprak kalmıştı ve o yaprak sanki kadının tüm umudunu kendine bağladığını
biliyormuşçasına sımsıkı direniyordu esen rüzgâra

Rüzgâr dalında yaprağı titrettikçe kadının da yüreği titriyordu. “ Düşme, sakın düşme!” diyordu. “ Henüz
olmaz.” Fakat yaprak daha fazla dayanamamıştı işte. Rüzgârda savrula savrula kadının kucağına
düştü. Düşen son yaprakla birlikte umutlar da tükenmişti.


Sapsarı hazan-
Düşen son yaprakla
Biten umutlar.


Rüzgâra mı darılsın, yoksa sevdiğine mi bilemedi kadın. Gözlerinde biriken yaşlarla birlikte sağanak
başladı. “Geçer” diyordu kadın. “ Elbet bu da geçer.”


Buğulu gözler
bir çift hüzün bulutu-
Yağmur geçişi