Yine geldik hüznün ve insanlığın doğduğu noktaya. Herkes beklenti içindedir, kimisi aşk aramakta, kimisi güzel dostluklar. Onlarda biliyor, her şeyin aranarak bulunmadığını, ama son umutları insanların. Kader diyemiyorlar. Bu bütün olan bitene. Tek diye bildikleri; böyle kaderin ta…..
Herkes sol cebine ve sol kısmının yalnızlına umutlarını yükleyip geliyor. Şöyle diyor şair: sen her zaman yalnızsın, sen her zaman acınansın, sen her zaman insansın ve yalnızsın. İnsan hep yalnızdır, umutları vardır. Sevdikleri vardır, ama insan hep yalnızdır. Yalnızlık sadece insana mahsus dur. Yalnızlık, kalemi eline alıp sevgi söylemektir. Yalnızlık kendinle kurulan sevgidir. Dost yoktur, sadece insanın kendine olan ihtiyacını, sevdikleri ile paylamasıdır buda dostluktur. Dostluk yalnızlığın arkadaşıdır. Dostluk, yalnızlık olmazsa paylaşılamaz. Kendinle konuşursun, duvarla konuşursun, duvarda senin dostundur. Duvarda senin sırdaşındır. Ama hiç bir zaman yalnızlına ortak değildir o, konuşmaz sadece dinler. Gerçek dost konuşur iyi yada kötü ama sen dinle, kötü de olsa dinle.
Sen sev diyor şair, seni sevmeyeni de sev. Seni önemsemeyeni de sev diyor. Sen sev ki sevilesin sen sevki yalnızlığın sevgine kardeş olsun. Sevmek kimi zaman zor dersiniz. Herkesi sevemem; sen sevki herkes de seni sevsin. Renk, cinsiyet, yol, yoldaş ayırtmadan sen sadece sev acısıyla, tatlısıyla diyor. Şair
Yazmak hüzün verir insana, birde o, insan “Ozan”sa, ne kadar karamsar olsa da, insandır. Sonuç da, oda.
Hangimiz neyi ne kadar severiz ;bir çiçeği, bir kuşu. Bir anneyi bir babayı. Ne kadar severiz. Çıkarımız olmasa beklide annemizi babamızı bile sevmeyiz. Sevmek zor değil mi, zaten birde elimizdekileri kaçırdıktan sonra sevmenin anlamı ne. Beni sevsinler, sevileyim deriz. Sen ne kadar seversen seni de o kadar severler. Hiç unutma anne baba hep sever sen ne kadar nankör olsan da. Anne doğurgandır tanrı ona doğurup sevmeyi emretmiştir. Peki bir çocuğa ne emretmiştir; sen sadece anneni çıkarın yönünde sevi mi emretmiştir. Sadece sen değişiyorsun ve değişirken de anneni sevmeyi unutuyorsun. Bir anneyi sevmek bütün dünyanın sevgisini almaya değer. Zaten her şey anneden başlar sevmek gibi. Anneni ne kadar seversen herkesi de onun gibi rahat sever ve benimsersin. Bu dostluk içinde, bir küçük karınca içinde aynıdır.