Mutluluk her kişi için farklı tanımlanan bir ifade olsa da içinde çocukluk ruhu ölmeyenler için aynı kapıya çıkabileceğimiz bir tanım da benim için şu olsa gerek;

Çocukken yürüdüğüm sokaklarda, içimden gelen sönmeyen ümit dolu ruh haliyle attığım adımlar beni çocukluk yıllarıma götürür. Kaygısız, en ufak bir şeyden mutlu olabilen, kendi iç dünyamda toz pembe hayallerin uçuştuğu, her şeyden önemlisi sevgiyle yoğrulduğum anlarla dolu bilinçaltına sahip olan bir çocuktum.

Mutluluktan çocukluğuma neden geçtiğim sorulduğunda ise size şunları söyleyebilirim. Her anımda yanımda bulunan ailem bana sevgiyi, saygıyı ve öz güveni aşıladığı o yıllardan aldığım güç, şimdi benim yarınlara atacağım güçlü adımlarım ve geleceğe öz güven dolu bakışlarım oldu. Bunların yanında geçmişimden aldığım güç, daha da önemlisi mutluluğum oldu.Tek kelimeyle güç olarak ifade ettiğim olgu benim için öz güven, hayatla ve kendiyle barışık olmadır.

Hayattaki en önemli varlıklarımdan biri babam Mustafa GÖLCÜR benimle baba kız ilişkisi kurmanın yanında benim için önemli bir arkadaşım olmuştur. Geçmişte babamla olan arkadaşlığımız bana hep kendimin önemli ve değerli olduğumu hissettirmiştir. Henüz onlu yaşlarda başlayan babamla gezmelerimiz şimdiye kadar devam etmiştir.Babamın gözlerindeki sevgiyi okuyabilecek kadar geçmişte sevgiyle doyurulmuş bir çocuk oldum. Babam beni sevmekle birlikte, bana sevmeyi öğretti.Çocukken bana aşılanmış olan öz güvende babamın bana henüz küçük yaşlarda olmama rağmen, olgun ve erişkin bir insanı dinlermiş gibi beni dinlemesinin ve fikirlerime değer vermesinin payı büyüktür.

Geleceğin büyükleri olan çocukların yetiştirilmesinde ebeveynleriyle olan ilişkisi önemli bir faktördür. Mutlu bireyler, çocuklarına sevgi gösteren ebeveylerin eserleridir.


(Yazının üzerindeki fotoğraf babam Mustafa Gölcür’ündür.)

Ayşe Nur GÖLCÜR