bazen biri gider hayatından ki çok kez anlaşılmaz bile aslında kalanın gidenden çok zaman önce gittiği..
gerçek olan bir boşluk vardır..giden valizlerine doldurur giderken boşluğu..kalan vitrin süsü yapar..
her gün alınır tozu..yıkanır paklanır temizlenir..ve aynı yerine ilk günkü büyüklüğüyle konulur tekrar..
hava yetersiz kalır..su yetersiz..
uyku yemek ve gülümsemek zoraki..
sağ elinle dokundukça sol eline içinin hesap terazisi kurulur..boşu doluya koymaya kalkarsın..doluyu boşaltmaya..
her şeyi unutan aklın o lanet tarihleri o lanet cümleleri unutmaz bir türlü..döner dolaşır aklına doluşur yalanlardan üretilmiş yeminler..
’’ama ben seni çok sevmiştim’’ der dudakların istemsizce..sessizce..
ve uzaklardan bir gölge dolar kulaklarına
’ama ben seni sevdim’

bir sebep ararsın kendi içinde affetmek için..ve kahrolası hafızanı yok etmek için..
olmaz..
her pazartesi her çarşamba.her na müsait zaman..olmazları getirir koyar önüne..
kendinle savaşırsın

alışırsın
her gün biraz daha..
biraz daha
biraz daha

sonra
kimin gittiği kimin kaldığı gidenin neyi aldığı ve kalanın neyi verdiği unutulur gider..

o gider
sen gidersin
ölür içindeki melek..

ve hiç bir cümle artık
’ama ben seni sevdim’e tekabül etmez..

en sonunda bir şarkı yuvarlanır dilinde..

dediği gibi şairin

aldırma deli gönlüm giden gitsin sen şarkılar söyle içinden

BOŞVER...