Alıştık, fena alıştık hem. Lütfen de olsa huzursuzluk söylemleri bitti. Yüzüm hiç olmadığı kadar aydınlık. Yüzüm aralık bırakılmış bir hoşçakal ülkesi ve kalbim ona eşlik eder.
Geri dönüşü yoksa da ne gam. Aşkın yası bitti. Mavera yolcusu benim. Bir heyecan bir hercai bir ışık. Kendi ile barışık benim.
Dur ve kalk demeden heyecan ile sürmeli yaşamı bütün aynalarıyla. Aynada gördüğüm silüet elbette arkamdaki dünya.

Hiç sevdiniz mi. Hiç zorsunmadan sevebildiniz mi hatalarınızı. İnsanız hata yapmak fıtratımızın bir parçası. Düşe kalka güttüğüm bu yol bu mevsimsel geçişler zor zamanların meyyvesiydi.
Adeta pencere türküsüyle ehlileşip zamane hüznüyne sırdaş gönüldaş oldum.
" pencereden kar geliyor aman annem gurbet bana zor geliyor ben öleyim... "
Bunların bir parçaasıydı yara ve zahmet ve ayrılık.
Merhaba yüzümün hoşçakal ülkesi arkamdaki dünyadan habersiz sana bütün varlığımla inanmışlığım adanmışlığım var benim. Bundan sonra yaşayacığım hatalar adına yürüyorum öylece. Durmaksızın soluksuz yürüyorum başlangıçlara.
Zira her vurgunumda ben yeniden bir insanım derim. Gülden bir başlangıcı olmalı hayatın dem be dem.

Marhaba yüzümün hoşçakal ülkesi hiç mi ziyaret etmediler seni. Sılayı rahimdi bütün bir gayretim oysa. Utancım bana râmdı.
Gelsek seninle sonlara bile içimiz yine ferahtır yine ferah...

Vaktiyle anlatılacak hikayelerim vardı. Kalbimin odaları vardı gezilecek. Hepsini çiçek bastı. Tutsak baharlara konuk oldu can evim. Sonra vazgeçtim. Vazgeçildim...

Öğredim ki hayat siz ve aracınız park halindeyken seyir edilmiyor.
Benimse keşif yolum daima çiçeklere. Hayat uzun bir yol derler. Hayat kısa bir yol derler. Nereye gittiğini bilmen şarttıyla mutlusundur. O zaman umut vardiyası çok uzun sürmez. Ver elini gidelim yeni ufuklara o zaman.

Güzel günlere efendim....





Mahvash