Öyle diyordu her defasında: "seni seviyorum." Devamında iki seçenek sunuyordu önüme. "Ya benimsin ya toprağın!" Fark ettim de benim duygularımı hiç sormamıştı ve kalıplaşmış birkaç cümleye sığdırdığı aşkını dayatıyordu her defasında...

Aşk özgürlüktü hâlbuki... Kanatlarını kırptığın kuş dönüp dolaşıp yanına gelse de bu seni sevdiği anlamına gelmezdi. Canını yakıp kendine mahkûm etmen de senin onu sevdiğini göstermezdi. Aşk esaret değildi ki aşk cesaretti. Sana dönmeyeceğini bilsen de salıvermekti gökyüzüne, bütün güzel duyguları...

Aşk beklemekti, sabretmekti, kusurları setretmekti...

"Dünyayı senin bir çift gözünle görüyorum." Diyordu. Kalbi âmâ olmuş insan. Benim gözlerimden kocaman bir yalanı görüyormuş meğer. Oysa acı vardı, keder vardı, hüzün vardı baktığım her yerde ve yüreğimde. Gözlerim yüreğimin aynasıydı belki de ama göremedi, görmek için bakmak yetmezdi. En derinine inmeliydi, inemedi... Aşk korkaklık değildi, onu bile öğrenemedi.

"Senin için ölürüm." Diyordu Allah için yaşamayı başaramayan insan. Vicdanıma baskı uyguluyordu. Kalbime değil merhametime oynuyordu. Oysa aşk oyun değildi ki, tutkuyu aşkla karıştırıyordu, benliğinden vazgeçemeyen insan. Beni kendiyle sınıyordu.

"Benim olacaksın!" Diyordu her defasında. Bencilliğin olduğu bir kalbe sevda sığmaz be azizim. Böyle olmaz! Zorla olmaz, zorlasan da senin olmaz yüreğim. Senin bildiğin aşkla benim bildiğim aşk çok başka. Senin aşkın merkat benimkiyse rikkat. Üzgünüm lâkin bunun sonu firkat...

"Yüreğimde Yâre Var"
Z. N. EFŞAN