TEMEL HOCA


Bölgemizin çok eski Öğretmenlerinden olup, 1934 İstanbul Haydarpaşa Muallim Mektebi mezunudur ve 1987 de Hakk’ın rahmetine kavuşmuştur. Ruhu şâd olsun.Bizlere çok uzun zaman önceymiş gibi gelse de kısa zaman önce bu topraklarda çilekeş insanlar vardı. İdealist, fedakâr, kendini adamış… Her türlü yokluğa, yoksunluğa rağmen elindekini avucundakini eşiyle dostuyla paylaşan… İnandıkları uğrunda bütün ömürlerini gözlerini kırpmadan feda edebilecek seçkin ruhlar… Bu seçkin ruhlar, bugünlerden yüz binlerce fersah ötede durmuş, zamanın sayfalarında bir sisin, pusun içinde hayal meyal görünen… Orhan Ağabey gibi değerli bir araştırmacı yazarın hatıralarını yazarken, benim de, şu anda duygularımı kaleme almamama vesile olan, o mübarek insan için bir şeyler yazarak hatırasını saygı, sevgi ve şükranla yad etmeyi bir borç bildim.
O tarihte evine misafir olmuştum. Herkes gibi beni de ayakta karşıladı. Mahcubiyet içinde ellerinden öpmeme fırsat vermeden başımı kaldırdı ve gözlerimden öptü. Kim olduğumu daha sormadan elinde bir kitap vardı -okudu bir sayfasından- okurken hem yorum yapıyor hem de gözleri buğulanıyordu. Okuduğu şey Mübarek Peygamberimiz “VEDA HUTBE ”siydi!
Öğretmen olduğumu bildiği için “Öğretmen mum gibidir etrafını aydınlatır fakat erir” yani çile çeker, -fedakar değilse öğretmen olamaz- demek istiyordu. Ama o mum ışığından öte sabah güneşi gibiydi. Masasında başka bir kitap vardı. Açtım sayfalarını bazı yerlerini kurşun kalemle işaretlemişti.
Değerli bir ağabeyimiz anlatıyor: ” Ceşmeönü İlkokulunun hemen yanında cami vardır. Beraber sohbet ede ede gidiyoruz. Sağ işaret parmağıyla okulu göstererek- burası olmazsa- camiye dönerek, burası olmaz- sözü hiç aklımdan çıkmadı. O olmasaydı beni ikna etmeseydi öğretmen okuluna gitmeyecektim. Öğretmem olmamı ona borçluyum


Bu topraklardan hayatlarını insanlığa adamış, ömürlerini idealleri, ülküleri için yol eylemiş, gerçekten yaşamış nice büyüklerimiz gelip geçmiş. Temel Hocam da bu değerlerimizden biri. Gerçekten yaşayanlardan, bugün bir benzerine zor rastlanır. Geçmiş zamanın kıymetlerinden… O ağabeyler ki şimdi bir masalın, kaybolmuş kahramanları gibiler. Bırakın gerçek hayatı, artık masallarımızda, anlatılarımızda, sohbetlerimizde, cümlelerimize bile fedakârlığın, vefanın adına rastlanmaz oldu.
Temel hocam nur içinde uyu. Mekanın cennet olsun. Sizi –zamanında azda olsa tanımaktan- feyzinden, düşüncelerinden ışık almaktan-duyduğum sevinci anlatamam!
Ama bugün ben Orhan Ağabeyimin yazısını okuyunca çok duygulandım. Bana bu fırsatı verdiği için buradan kendisine şükranlarımı arz ediyorum.
Yusuf Yılmaz